Eind juni 2006 meldde hij zich: een onderhoudsmonteur die met de fiscus een geschil had over het bedrag dat hij in zijn aangifte 2003 moest bijtellen wegens het privé-gebruik dat hij van zijn bestelauto maakte. Volgens hem moest dit nihil zijn, want uit de door hem op last van zijn werkgever bijgehouden kilometeradministratie bleek duidelijk dat hij minder dan 500 km privé had gereden. Maar volgens de fiscus moest de kilometeradministratie verworpen worden, omdat deze niet geheel voldeed aan de wettelijke eisen. Want o.a. de adressen waar tussen-tijds was getankt, stonden er niet in vermeld en ook weken diverse vermelde reisafstanden soms flink af van de afstand die de inspecteur zelf had berekend met een routeplanner, zonder dat de monteur een afwijkende route had genoteerd.  

De monteur had overal een logische verklaring voor en braaf antwoord gegeven op alle vragen die de inspecteur had gesteld. Maar ondanks dat hield de inspecteur – ook in de bezwaarfase - vast aan de correctie. Toen de klant zich tot DFD wendde was deze al voorbij. Tijdens het onderzoek naar de feiten kreeg DFD steeds meer het gevoel dat de monteur domweg de verkeerde ambtenaren had getroffen. Mensen die geen tegenspraak dulden van een “simpele” monteur en die niet bezig waren geweest om onbevooroordeeld de zaak te bekijken, maar die in plaats daarvan elke kans hadden aangegrepen om de eenmaal aangekondigde correctie hoe dan ook te handhaven. 

DFD besloot om de monteur te helpen met de rechtbankprocedure, ook al liet het fiscale belang weinig ruimte voor een grondige aanpak. Deze was wel nodig, want in een zaak zoals deze is de bewijslast erg zwaar en ligt deze vrijwel geheel bij de belastingplichtige. Maar gezien de wijze waarop de monteur in het voorgaande traject door de fiscus behandeld was, zag DFD nog wel een kleine kans op het krijgen van een integrale proceskosten-vergoeding. 

Ondanks alle aangedragen bewijzen en argumenten die de juistheid van het standpunt van de monteur onder-steunden, was de rechtbank onverbiddelijk: de kilometeradministratie voldeed niet aan alle wettelijke eisen en de monteur had niet voldoende op andere wijze aannemelijk gemaakt dat hij minder dan 500 km privé met zijn bestelauto had gereden. Zelfs het nog voor de zitting aangedragen feit dat de fiscus zijn vrijwel identieke kilometeradministratie over 2004 na controle wél had geaccepteerd, was kennelijk onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. De correctie bleef dus in stand. De rechter gaf de monteur wel E 200 vergoeding wegens de manier waarop hij tijdens de bezwaarfase door de fiscus was behandeld.  

De rechtbankuitspraak was medio 2007. DFD besloot om het er niet bij te laten zitten en in hoger beroep te gaan bij het Hof. Dat moest binnen 6 weken na de uitspraak. De reactie van de fiscus op het beroepschrift kwam krap 1 jaar later (medio mei 2008) en de Hofzitting kwam weer ruim 1 jaar daarna (begin juni 2009). Maar ja, voor hen geldt dan ook geen fatale 6-weken termijn. Verschil moet er zijn, toch?  

Door alle vertraging had DFD gelukkig veel tijd om de zaak goed voor te bereiden. En het toeval wilde dat er in de tussentijd flink wat jurisprudentie over soortgelijke cases verscheen, waarvan enkele goed bruikbaar waren voor mij en mijn klant. Na een venijnig pleidooi van mijn kant en een hoop gestamel van de inspecteur op vele daarop volgende kritische vragen van de drie aanwezige rechters, was de inspecteur eindelijk dan toch bereid tot het compromis dat DFD hem tijdens de rechtbankprocedure al had voorgesteld: 10% in plaats van 25% bijtelling en over de auto’s die mijn klant had opgegeven in plaats van de veel duurdere auto’s waar de inspecteur tot dan toe vanuit wilde gaan. En kennelijk vond nu ook de inspecteur dat een veel ruimere proceskostenvergoeding dan de forfaitaire in dit geval toch echt wel op zijn plaats was. Na vele maanden van frustraties en onzekerheid, behaalden mijn klant en ik dus toch nog de overwinning. 

Overigens heeft de staatssecretaris van financiën kortgeleden besloten om de administratieplicht voor mensen met een bestelauto drastisch te verlichten. Ik hoop dat rechtzaken zoals hierboven daarmee tot het verleden behoren, want dat scheelt niet alleen de direct betrokken belastingbetaler, maar uiteindelijk ook ons allemaal een hoop geld. Belastingambtenaren en burgers hoeven voortaan immers niet meer zeeën van tijd te besteden aan zaken waarbij een beperkte groep brave burgers via oneerlijke en praktisch onuitvoerbare regels gedwongen wordt om onevenredig veel bij te dragen aan de financiering van de overheidsuitgaven.